Pieszo przez Bałtyk: 6 lipca, dzień trzeci: Międzywodzie – Pobierowo (16km)

Minimum 5 *

Pobudka, wstaję, idę myć zęby, ale zaraz zaraz… Nic mnie nie boli. Po obtarciach nie ma śladu, a przebite bąble są nieodczuwalne. Jeżeli kiedyś będziecie planować długi chód – weźcie wazelinę. Podobno najlepiej sprawdza się olejek nawilżający Johnsons baby, nie wiem, ale jeśli działa lepiej od wazeliny, to chyba wszystkie dolegliwości giną w ciągu pół godziny. Ruszam pełen optymizmu i nowych sił po dobrym i wygodnym śnie. Wracam na plażę, znów idę boso ale już wiem, że tak nie dam rady iść przez kolejne dni. Przemierzanie plaży w butach też na dłuższą metę jest męczące, bo sypie mi się do nich ogromna ilość piachu i co 15 minut musiałbym robić postój – odpada. Postanawiam zrezygnować z plaży i tam gdzie się da podążać szlakiem. Szlak jest poprowadzony atrakcyjnie, prawie wzdłuż całego wybrzeża. Jak kiedyś będziecie nad morzem nietrudno zobaczyć czerwone znaki oznaczające międzynarodowy szlak E9. Jest to jeden z 11 europejskich długodystansowych szlaków pieszych. Rozpoczyna się w Portugalii, a kończy w Estonii. W Polsce jego długość wynosi 706km i ciągnie się – z małymi przerwami – od granicy z Niemcami w Świnoujściu aż do granicy z Rosją w Braniewie. Ja przeszedłem jego część nazywaną Szlakiem nadmorskim i liczącą około 378km (klik).

A więc podążam szlakiem. Początkowo idzie atrakcyjnie lasem wzdłuż plaży. Po drodze mijam wielu spacerowiczów, biegaczy i rowerzystów. Jedni drą się za mną dobre pół kilometra żebym im zszedł z drogi. Idę prawą stroną więc w porządku – niech wyprzedzają. Krzyczą dalej – „ z drogi!”. Oglądam się ale idę dalej. „Kolego! Tu inne zasady, tu prawą się wyprzedza!”. Schodzę na lewą stronę z uśmiechem, mijają mnie: „No i widzisz Pan, wyprzedzanie bez-kolizyjne, Pan zadowolony i my zadowoleni”. Po około 30minutach wchodzę do Dziwnowa przez charakterystyczny czynny zwodzony most nad rzeką Dziwną. Pierwszy bar i widzę znajomych krzykaczy „prawostronnych”. Uśmiechają się, tym razem drugi zaczyna: „ja przepraszam za kolegę, ale sam Pan widzisz – na piwo jechaliśmy, to wtedy każdemu rozum odbiera”. Ja tylko dodaję, że wolałbym z kolegą nie jeździć samochodem, jak takie zasady wprowadza. Wymieniamy jeszcze dwa zdania, kolejne „powodzenia” w kolekcji i idę dalej. Uzupełniam zapasy i ruszam do Dziwnówka. Tutaj niestety szlak idzie ścieżką rowerową (szlak pieszy ścieżką rowerową z zakazem dla pieszych) obok drogi, więc mało atrakcyjna droga, ale wolę przemęczyć się te kilka kilometrów i zadbać o stopy. Kijki dalej sprawdzają się rewelacyjnie, odcinek między Dziwnowem, a Dziwnówkiem pokonuję w nieco ponad 20 minut (około 4km). Czuję siłę i moc, momentami idę szybciej niż rowery jeżdżące w tempie rekreacyjnym. Pierwszy raz widzę szansę na realizację planu i przejście całego wybrzeża. Z kijkami w ręku i wazeliną w plecaku nie będzie to problemem. Mam taką nadzieję.

Jest jeden minus chodzenia szlakiem. Szlak idzie zawsze przez centrum miejscowości. Oczywiście ma to plus w postaci sklepów, które się mija, jednak wiąże się to z przebijaniem przez tłum ludzi. Masę przelewającą się przez każdą miejscowość. A jeśli jeszcze jest pora obiadowa, a pogoda nie zachęca do siedzenia na plaży, to przedarcie się przez tą chodzącą maź stanowi nie lada problem. No i kolonie… Wszędzie kolonie. Na prawo, na lewo, z przodu, z tyłu, z góry z dołu. Czuję się zalany koloniami. Osaczony masą ludzką w jednakowych czapeczkach lub chustkach. Tak jak przez tłum można przy odrobinie zwinności się przebić, tak kolonie to już wyższa półka – idą zwarci, ciasno i niejednokrotnie trzymają się za ręce lub są otoczeni sznurkiem (naprawdę!), jakby się na Rysy wspinali i wszyscy są podpięci do skały w postaci opiekunów. Zgroza!

Po przebiciu się przez dziki tłum idę dalej, mam dobry dzień, idzie się wyśmienicie. Mijam Łukęcin i kieruję się na Pobierowo. Patrząc na mapę wiem, że ze spaniem na plaży będzie ciężko, bo od Pobierowa aż do Pogorzelicy (około 10km) zabudowa jest prawie nieprzerwana więc trudno będzie znaleźć miejsce bez czynnika ludzkiego obecnego i kręcącego się obok namiotu. Postanawiam więc coś wynająć w Pobierowie. Okazało się to trudniejsze niż myślałem. Niby miejscowość, przynajmniej tak mi się wydaje, niezbyt oblegana, domów dużo, a miejsc brak. Oczywiście po raz kolejny słyszę gromki śmiech na dźwięk słów – jedna osoba, jedna noc. Po godzinie szukania tracę nadzieję. Jedyne miejsca jakie udało się znaleźć to podłoga w przyczepie (50zł!!) lub domek, z którego muszę się wynieść o 6 rano bez łazienki i bez pościeli (60zł!!!). Postanawiam wejść w ostatnią uliczkę i jest – Eureka. Schronisko. Przesympatyczna pani proponuje pięcioosobowy domek na wyłączność za… 20zł. Jak spać to tylko w takich miejscach! Już nawet wspólna łazienka z jakimś milionem koloni mi nie przeszkadza.

To był dobry dzień. Po wątpliwościach i zwątpieniu dnia drugiego ten je całkowicie rozwiał. Obtarcia zagojone, szlakiem idzie się wyśmienicie i nawet przyzwoity nocleg udaje się znaleźć. Uda się!

PS. Buty. Może nie jestem autorytetem, w swoim życiu może miałem z 20 par butów, ale jestem zakochany i wprost nie mogę uwierzyć, że mogą być buty tak wygodne jak te: klik. Miałem wątpliwości – kupować, nie kupować, że trochę drogo, że wyglądają jak relikt lat 90tych. Nie warto się zastanawiać – chcesz chodzić wygodnie – kupuj.

Piosenka dnia trzeciego, czyli "I walk alone (...) My shadow's the only one that walks beside me":

Dziwnów i most zwodzony

Mimo wszystko - luksus